Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid de Platone aut de Democrito loquar? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quae cum dixisset, finem ille. Duo Reges: constructio interrete. Sed ad bona praeterita redeamus. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus;

Video enim et magnos et eosdem bene longinquos dolores,
quorum alia toleratio est verior, qua uti vos non potestis,
qui honestatem ipsam per se non amatis.

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam
sempiternam?

Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur?
Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.
Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.
Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Venit ad extremum; Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Bork Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint.

Equidem in omnibus istis conclusionibus hoc putarem philosophia nobisque dignum, et maxime, cum summum bonum quaereremus, vitam nostram, consilia, voluntates, non verba corrigi.

Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis.
Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio.
Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;
Collatio igitur ista te nihil iuvat.

Bork: Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat.
Bork: Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.
Bork: Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.
Verum audiamus.: [redacted]tilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q.

Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Recte, inquit, intellegis.