Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Duo Reges: constructio interrete.

Et quidem, inquit, vehementer errat;
Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit;
Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.
Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quis istum dolorem timet? Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Haeret in salebra. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Tria genera bonorum; Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Si quae forte-possumus.

Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?

Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. De illis, cum volemus. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.

Quae cum dixissem, magis ut illum provocarem quam ut ipse
loquerer, tum Triarius leniter arridens: Tu quidem, inquit,
totum Epicurum paene e philosophorum choro sustulisti.

Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici
potest, cum voluptate legimus?

Quid enim?: Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit?
Bork: Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;
Efficiens dici potest.: Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit?
Proclivi currit oratio.: Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.
Moriatur, inquit.: Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur.
Non igitur bene.: Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam;

Dum enim in una virtute sic omnia esse voluerunt, ut eam rerum selectione expoliarent nec ei quicquam, aut unde oriretur, darent, aut ubi niteretur, virtutem ipsam, quam amplexabantur, sustulerunt.

Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.
Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant;
Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius.
An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar?
Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;
Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.