Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; At certe gravius. Negare non possum. Oratio me istius philosophi non offendit; Duo Reges: constructio interrete. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni?

Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Audeo dicere, inquit. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Perge porro; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Equidem e Cn.: Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?
Bork: Optime, inquam.
Bork: Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?
Bork: Si longus, levis;
Bork: Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.

Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.
Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;
Minime vero istorum quidem, inquit.
Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;

Quid autem apertius quam, si selectio nulla sit ab iis
rebus, quae contra naturam sint, earum rerum, quae sint
secundum naturam, fore ut tollatur omnis ea, quae quaeratur
laudeturque, prudentia?

Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Erat enim Polemonis.
Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.
An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?

Nam me ipsum huc modo venientem convertebat ad sese Coloneus ille locus, cuius incola Sophocles ob oculos versabatur, quem scis quam admirer quemque eo delecter.