Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Hoc simile tandem est? Duo Reges: constructio interrete.

Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit?

Deinde non quaerimus, quid obscuretur aut intereat, quia sit
admodum parvum, sed quid tale sit, ut expleat summam.

Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur
iis, quae recordamur.

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?
An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;

Quae sequuntur igitur?: Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.
Immo alio genere;: Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?
Confecta res esset.: Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;
Age sane, inquam.: Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit?
Bork: Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?
Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.
Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis.
Is cum arderet podagrae doloribus visitassetque hominem Charmides Epicureus perfamiliaris et tristis exiret, Mane, quaeso, inquit, Charmide noster;