Quis est tam dissimile homini.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Minime vero, inquit ille, consentit. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Duo Reges: constructio interrete. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Si longus, levis. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus; Omnia peccata paria dicitis.

Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;
Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.
Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni.
Bork
Haec dicuntur fortasse ieiunius;
Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Bork: Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium.
Sed fortuna fortis;: Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.
Sedulo, inquam, faciam.: Cur haec eadem Democritus?
Bork: Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;
Bork: Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Beatus sibi videtur esse moriens.

Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Scisse enim te quis coarguere possit? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Quod iam a me expectare noli. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.

Lege laudationes, Torquate, non eorum, qui sunt ab Homero laudati, non Cyri, non Agesilai, non Aristidi aut Themistocli, non Philippi aut Alexandri, lege nostrorum hominum, lege vestrae familiae;

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.
Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit?
Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.
Quare ad ea primum, si videtur;

Tenuit permagnam [redacted]tilius hereditatem, unde, si secutus
esset eorum sententiam, qui honesta et recta emolumentis
omnibus et commodis anteponerent, nummum nullum attigisset.

Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset
alia quadam ratione consequi.

Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur.

Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Equidem, sed audistine modo de Carneade? ALIO MODO.