Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Duo Reges: constructio interrete. Sit enim idem caecus, debilis. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Cur iustitia laudatur?

Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?

Bork

Quae enim cupiditates a natura proficiscuntur, facile
explentur sine ulla iniuria, quae autem inanes sunt, iis
parendum non est.

Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere.

Bork: Ut pulsi recurrant?
Immo videri fortasse.: Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret?
Easdemne res?: Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat.
Bork: Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta.
Bork: Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.
Bork: An haec ab eo non dicuntur?

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.
Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.
Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?
Quid est igitur, inquit, quod requiras?
Negat enim summo bono afferre incrementum diem.
Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus;

Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?
Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur.
Sed mehercule pergrata mihi oratio tua.
Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.