Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Duo Reges: constructio interrete. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.

Bork: Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.
Bork: At enim hic etiam dolore.
Equidem e Cn.: Quid adiuvas?
Quid iudicant sensus?: Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere?
Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur.
Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.

Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Haec dicuntur inconstantissime. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Haeret in salebra. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.

Brutus dissentiet quod et acutum genus est et ad usus civium
non inutile, nosque ea scripta reliquaque eiusdem generis et
legimus libenter et legemus, haec, quae vitam omnem
continent, neglegentur?

Completur enim et ex eo genere vitae, quod virtute fruitur,
et ex iis rebus, quae sunt secundum naturam neque sunt in
nostra potestate.

Nam aut privatim aliquid gerere malunt aut, qui attore animo sunt, capessunt rem publicam honoribus imperiisque adipiscendis aut totos se ad studia doctrinae conferunt.

Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus.
Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.
Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet;
Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate.
Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.
Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis.