Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Duo Reges: constructio interrete. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo,
cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus.

Qua exposita scire cupio quae causa sit, cur Zeno ab hac
antiqua constitutione desciverit, quidnam horum ab eo non
sit probatum;

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Et quidem, inquit, vehementer errat; Hic nihil fuit, quod quaereremus. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Non potes, nisi retexueris illa. Contineo me ab exemplis. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Equidem, sed audistine modo de Carneade?

Negat enim summo bono afferre incrementum diem.
Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.
Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.
Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur.

Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria?
Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.
Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.
Audeo dicere, inquit.

Ita fit, ut duo genera propter se expetendorum reperiantur, unum, quod est in iis, in quibus completar illud extremum, quae sunt aut animi aut corporis;

Sint ista Graecorum;: Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;
Bork: Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens.
Quare conare, quaeso.: Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.
Bork: Memini me adesse P.

Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Verum hoc idem saepe faciamus. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.